การแพร่ระบาดของโควิด-19 ที่ทำให้นักท่องเที่ยวไม่สามารถเดินทางมาเยือนเกาะบาหลีได้นั้น นอกจากจะส่งผลกระทบกับเจ้าบ้านที่ขาดรายได้จากการท่งเที่ยวแล้ว “ประชากรลิง” เองก็เป็นอีกหนึ่งผู้ได้รับผลกระทบ
เมื่อไม่มีนักท่องเที่ยว ก็ทำให้บรรดาลิงปราศจากแหล่งอาหารที่น่าโปรดปรานจำนวนมาก ทั้ง กล้วย ถั่วลิสง และอาหารอื่น ๆ ที่นักท่องเที่ยวจะนำมาให้ และเมื่อลิงเกิดความหิวโหย พวกมันจึงต้องหาแหล่งอาหารใหม่ นั่นคือการบุกค้นบ้านของชาวบ้านในท้องถิ่นเพื่อค้นหาของอร่อย
อินเดียพบโรคปริศนาระบาด ดับแล้ว 40 ส่วนมากเป็นเด็ก
"พลายบุญมี"บุกพังบ้านแม่ค้ากล้วยทอดรอบที่ 3
อินโดฯ เริ่มคลายล็อกดาวน์ - "จาการ์ตา" อ้างมี "ภูมิคุ้มกันหมู่" แล้ว
ชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้ป่าซังเฮ (Sangeh) ซึ่งเป็นป่าลิงแสมเทาหางยาว เล่าว่า ฝูงลิงได้ออกมาจากถิ่นที่อยู่ของตัวเอง ซึ่งอยู่ห่างจากหมู๋บ้านเพียง 500 เมตร และมาเกาะอยู่บนหลังคาบ้านเรือน เพื่อเฝ้ารอเวลาที่เหมาะสมที่จะโฉบลงมาหยิบขนมหรืออาหารไปจากมือของชาวบ้าน
พฤติกรรมดังกล่าวทำให้ชาวบ้านกังวลว่า พวกมันจะหาอาหารอย่างรึนแรงเกรี้ยวกราดมากขึ้น ชาวบ้านจึงนำผลไม้ ถั่วลิสง และอาหารอื่น ๆ ไปที่ป่าลิงเพื่อช่วยบรรเทาความหิวโหยของพวกมัน
ซัสคารา กุสตู อาลิต ชาวบ้านรายหนึ่ง กล่าวว่า “เรากลัวว่าลิงที่หิวโหยจะกลายเป็นสัตว์ป่าดุร้าย” โดยในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าซังเฮมีลิงแสมประมาณ 600 ตัวอาศัยอยู่
ในช่วงเวลาปกติ พื้นที่แถบซังเฮ เป็นที่นิยมในหมู่ชาวอินโดนีเซียสำหรับการถ่ายภาพพรีเวดดิง รวมถึงเป็นที่นิยมในหมู่นักท่องเที่ยวต่างชาติเช่นกัน โดยนักท่องเที่ยวมักหลอกล่อลิงที่ค่อนข้างเชื่องให้มานั่งบนไหล่เพื่อถ่ายรูปได้
โดยปกติ การท่องเที่ยวเป็นแหล่งรายได้หลักของประชากรบนเกาะบาหลี 4 ล้านคน ซึ่งคอยต้อนรับผู้มาเยือนจากต่างประเทศมากกว่า 5 ล้านคนต่อปีก่อนโควิด-19 ระบาด
โดยทั่วไปแล้ว ป่าซังเฮจะมีนักท่องเที่ยวประมาณ 6,000 คนต่อเดือน แต่เมื่อมีการระบาดของโควิด-19 ตั้งแต่ปีที่แล้ว การเดินทางระหว่างประเทศก็ลดลงอย่างมาก จำนวนนักท่องเที่ยวจึงลดลงเหลือประมาณ 500 คนต่อเดือน
แต่ตั้งแต่เดือน ก.ค. เมื่ออินโดนีเซียสั่งห้ามนักท่องเที่ยวต่างชาติทั้งหมดมาเยือนเกาะบาหลี และปิดป่าซังเฮไม่ให้ชาวอินโดนีเซียเองมาท่องเที่ยว จำนวนผู้มาเยือนก็กลายเป็น 0 ในที่สุด
เมด โมฮอน ผู้จัดการฝ่ายปฏิบัติการป่าซังเฮกล่าวว่า การที่ไม่มีนักท่องเที่ยวไม่เพียงแต่จะหมายความว่าไม่มีใครนำอาหารมาให้บรรดาลิงเท่านั้น แต่เป็นการเพิ่มต้นทุนในการดูแลลิงเพราะต้องซื้ออาหารให้เหล่าลิงน้อยด้วย แม้ในช่วงแรกจะมีเงินบริจาคจากชาวบ้านช่วยจุนเจือ แต่เศรษฐกิจที่ตกต่ำลงก็ทำให้ยอดบริจาคค่อยๆ น้อยลง
“การแพร่ระบาดที่ยืดเยื้อนี้เกินความคาดหมายของเรา อาหารสำหรับลิงกลายเป็นปัญหาไปแล้ว” โมฮอนกล่าว
โมฮอนบอกว่า ต้นทุนค่าอาหารลิงโดยทั่วไปอยู่ที่ประมาณ 850,000 รูเปียห์ (ราว 1,940 บาท) ต่อวัน จะประกอบไปด้วยมันสำปะหลัง 200 กิโลกรัม และกล้วย 10 กิโลกรัม
ลิงแสมเป็นสัตว์กินพืชทุกชนิดและสามารถกินสัตว์และพืชหลากหลายชนิดที่พบในป่า แต่ลิงแสมในป่าลิงซังเฮมีการปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์มากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จนทำให้พวกมันหันไปกินแต่อาหารที่มนุษย์นำมาให้เท่านั้น
ชาวบ้านบอกว่า นอกจากหิวแล้ว พวกมันอาจจะเบื่อด้วย เพราะโดยปกติ ลิงแสมเหล่านี้จะใช้เวลาทั้งวันในการเล่นกับผู้มาเยือน เช่น ขโมยแว่นกันแดดและขวดน้ำ ดึงเสื้อผ้า กระโดดเล่นบนไหล่
“นั่นเป็นเหตุผลที่เราพยายามกระตุ้นให้ชาวบ้านที่นี่มาที่ป่าเพื่อเล่นกับลิงและให้อาหารพวกมัน เราจำเป็นต้องให้พวกมันได้มีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์ให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อไม่ให้พวกมันเกิดคลั่งขึ้นมา” อาลิตกล่าว
เรียบเรียงจาก AP
ภาพจาก AP
